Χριστόφορος Παπακαλιάτης: Η προσωπική στιγμή που τον έκανε να κλάψει

O Xριστόφορος Παπακαλιάτης παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό People και δεν δίστασε να μιλήσει για τον έρωτα, την αγάπη αλλά και για την στιγμή που τον έκανε να κλάψει.

Διαβάστε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξή του:

Στον έρωτα θα ήθελες να ζήσεις το «για πάντα» ή το βρίσκεις ουτοπικό;

Με βλέπεις να γελάω σατανικά, γιατί θέλω να πω τεράστιο ψέμα, αλλά, από την άλλη, δεν θέλω και να είμαι τόσο ισοπεδωτικός. Λοιπόν, θα το πω όσο πιο κομψά γίνεται: Ξέρω ότι είναι ουτοπικό, αλλά κάποιες στιγμές μου αρέσει να παραμυθιάζω τον εαυτό μου ότι μπορεί και να υπάρχει.

Τι θεωρείς πως είναι αυτό που μπορεί να μετουσιώσει το πάθος του έρωτα σε συντροφική αγάπη; Έχεις πει πως δεν έχεις καταφέρει να τα συνδυάσεις ακόμη.

Η βαθιά εκτίμηση. Θεωρώ απίστευτα τυχερούς αυτούς που ερωτεύονται κάποιον που παράλληλα εκτιμούν, γιατί, μετά τον έρωτα, δεν θέλουν να χάσουν τον άνθρωπό τους. Είναι σπάνιο, αλλά συμβαίνει να ερωτεύεσαι κάποιον που παράλληλα εκτιμάς.

Υπήρξαν γεγονότα στη ζωή σου που σε έκαναν να ωριμάσεις απότομα;

Ναι, βέβαια, ασυζητητί. Και άλλα τόσα που με κράτησαν ανώριμο για πάρα πολύ καιρό. Όμως, δεν θα τα μοιραστούμε κι όλα απόψε..

Τα τελευταία χρόνια, που η Ελλάδα περνάει μια καθοριστική πολιτικοοικονομική κρίση, σκέφτηκες να εγκαταλείψεις τη χώρα; Το να δημιουργείς ποιοτικές σειρές και ταινίες σε τέτοιες συνθήκες υποθέτω πως είναι πια άθλος…

Άθλος πάντα ήταν. Ακόμα και τις εποχές που υποτίθεται πως ήταν καλές, εγώ δούλευα κι έτρεχα με τον ίδιο τρόπο και την ίδια πίεση. Θέλω να πω πως οι εξωτερικές συνθήκες σίγουρα επηρεάζουν μια διαδικασία, αλλά δεν καθορίζουν την οπτική μου. Στην Ελλάδα ποτέ δεν είχαμε βιομηχανία θεάματος από την εποχή του Φίνου και μετά. Άρα, όλα στη δουλειά αυτή γίνονταν πάντα με πάρα πολύ κόπο και προσωπικό κόστος για τον καθένα που ήθελε να φτιάξει κάτι καλό. Η μόνη διαφορά είναι ότι κάποτε θα έβγαζες πολλά χρήματα από τη διαφήμιση, ενώ τώρα δεν υπάρχουν ούτε αυτά.

Θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έκλαψες; Ποια ήταν η αφορμή;

Από συγκίνηση, όταν γεννήθηκε ο ανιψιός μου. Έτρεξα στο μαιευτήριο να βρω τον αδελφό μου που περίμενε έξω. Περιμέναμε και μόλις ο μικρός γεννήθηκε με έβαλαν κι εμένα μέσα να τον δω. Ήμουν απόλυτα ψύχραιμος, αλλά μόλις είδα τον αδελφό μου να κοιτάζει το γιο του για πρώτη φορά, τόσο χαρούμενος και τόσο πελαγωμένος για αυτό που είχε έρθει στη ζωή του, δεν κρατήθηκα. Και χαίρομαι πάρα πολύ που ήμουν στο πλάι του εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.