P.Thomsen και D.Velculescu: Υπέρβαση των ακραίων ορίων, του Πέτρου Μηλιαράκη
Στην ανάδυση της νέας διαπλανητικής οικονομικής Διοίκησης μέσω σχηματισμών* παγκόσμιας επικυριαρχίας εμφανίζεται ως δομική της συνιστώσα σε όρους επίτευξης νεοφιλελεύθερων διαπλανητικών στόχων και επιβολής παγκόσμιας υποτέλειας και απαξίωσης της κοινωνίας των πολιτών το διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Στις νέες στοχεύσεις διαπλανητικής επικυριαρχίας ο οικονομικός φιλελευθερισμός αναλύεται σε οικονομικούς άξονες παγκόσμιας εμβέλειας, μεταξύ των οποίων το Δ.Ν.Τ. . Για τον Οργανισμό αυτό υπήρξαν δημόσιες τοποθετήσεις μου σε ανύποπτο χρόνο, όταν ουδείς στη Χώρα είχε ασχοληθεί με τις στοχεύσεις και πολιτικές του.
...ενάμιση έτος πριν το ΔΝΤ
Ενάμιση έτος πριν την έλευση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα, σε σύγγραμμά μου (1) διατύπωσα την άποψη: «Με άλλα λόγια, το ΔΝΤ υπεισέρχεται στο πεδίο της εσωτερικής και κοινωνικής πολιτικής, πράγμα που στις σημερινές κοινωνίες δεν γίνεται ευκόλως αποδεκτό. Σε κάθε περίπτωση, η όποια δανειοδότηση του ΔΝΤ προς κράτος-μέλος συνεπάγεται καθεστώς επιτήρησης και από καθέδρας λήψη αποφάσεων και επιβολή μέτρων λιτότητας –πράγματα τα οποία δυσκόλως γίνονται αποδεκτά από το κοινωνικό σύνολο.». Απόψεις, που πολύ σύντομα δικαιώθηκαν, όταν η Χώρα υποχώρησε στη σφαίρα της οικονομικής υποτέλειας, της υποταγής, της αναίρεσης της πολιτισμικής της συνέχειας και της νομιμότητας και αναδιατάχθηκε στην αποδόμηση της πολιτικής της εξουσίας, του δημόσιου λόγου και της απαξίωσης της κοινωνίας των πολιτών της. Ως εκ τούτου η εκφορά της δημόσιας θέσης μου στο παρόν περίγραμμα υπακούει στην ίδια προαναφερόμενη εξελικτική ενότητα της σκέψης μου.
Η συνομωσία
Η «υποκλοπή» της συνομιλίας μεταξύ του Poul Thomsen και της Delia Velculescu, αυθεντικώς ενημέρωσε την παγκόσμια κοινή γνώμη μέσω των WikiLeaks, ότι οι προαναφερόμενοι αξιωματούχοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου θεμελιώνουν σκοτεινές, ενδογενείς συνωμοσίες του Ταμείου, που προφανώς είναι σε απόλυτη ενοποιημένη τάξη εξυπηρέτησης συστημάτων παγκόσμιας οικονομικής δομής, συνωμοσίες ξένες προς τις επιφανείς και ``φανερές`` Καταστατικές του επιταγές, απολύτως όμως συνεπείς στην φιλοσοφία και στις Αρχές της σύλληψης της οργανωτικής και της οργανικής του συγκρότησης και των στόχων, που αυτή θα εξυπηρετεί, ήτοι της στήριξης παγκόσμιων κέντρων οικονομικών συμφερόντων ξένων προς τα οικονομικά συμφέροντα των χωρών της εισδοχής του. Ούτω δεν θάπρεπε να μας εκπλήσσει η προαναφερόμενη ενημέρωση `` προιόν υποκλοπής``, ότι άμεσος στόχος είναι να περιέλθει η Ελλάδα ως Χώρα και η κοινωνία των πολιτών της σε βαθειά, ασφυκτική και συλλογική οικονομική κρίση, με αντικειμενικό σκοπό να της επιβληθούν υπό καθεστώς δουλείας και υποταγής της προειλημμένες αποφάσεις ακόμη και στο επίπεδο απώλειας της εθνικής της κυριαρχίας. Στην επιτυχία της στόχευσης αυτής, ήτοι της ενίσχυσης των όρων και της δυναμικής μιας παγκόσμιας συγκεντρωτικής οικονομικής εξουσίας, το Δ.Ν.Τ. οδηγεί τη Χώρα σε ναρκοθετημένο πεδίο ``συνέχειας`` υπονομευμένων ήδη χρονικά και πρακτικά διαπραγματεύσεων, αναιρώντας την προοπτική νομότυπων και ισότιμων πρακτικών συλλογικών συγκλίσεων και αποφάσεων – και προωθεί αντ αυτών την επιβολή με άνομα μέσα ``από καθέδρας`` προεπιλεγμένων πολιτικών, οι οποίες στηρίξουν ξένα προς το συμφέρον της Χώρας συμφέροντα. Το δίκτυο της συνωμοσίας προφανώς ανοίγει σε παγκόσμιο επίπεδο, στις Χώρες, που εισχωρεί το Δ.Ν.Τ..
Επισημειώνεται επίσης, ότι η υποκλοπή της συνομιλίας αποδοκιμάζεται από την εσωτερική, την Ευρωπαική και τη διεθνή έννομη τάξη .
Η συνομιλία όμως αυτή αναδεικνύει σε ``διεθνείς εκτελεστές`` στελέχη Διεθνών Οργανισμών, που οχυρώνονται πίσω από «δόγματα» και ``συνταγές`` και ``άνομες διεθνείς πρακτικές`` και προσθέτως πλέον εξειδικευμένα οι πολιτικές του Δ.Ν.Τ. στο μέρος που αφορούν την Ελλάδα οφείλονται σε διαρκώς αναπαραγόμενο εσφαλμένο πεδίο προϋποθέσεων.
Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία και τα νεοφιλελεύθερα δόγματα μέσα από ειδικές «Σχολές Σκέψης» διαθέτουν και στελέχη - φορείς - επιθετικών επιλογών, που παραβιάζουν ευθέως ατομικά δικαιώματα πολιτικού και κοινωνικού κεκτημένου. Η διεθνής νομική, οικονομική και πολιτική επιστήμη έχει καταγράψει πολλές φορές το φαινόμενο «οικονομικών δολοφόνων» (2). Έχουν δε δηλαδή καταγραφεί περιπτώσεις ασύμμετρης συμπεριφοράς φορέων της νεοφιλελεύθερης αντίληψης της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας όπου ο κύριος στόχος είναι να υπερισχύει «η εξουσία του χρήματος» έναντι κάθε άλλου έννομου αγαθού αδιαφορώντας για την επέλευση ανθρωπιστικών κρίσεων διαπλανητικής εμβέλειας.
Η συνήθης τακτική και πολιτική του ΔΝΤ
Οι παρεμβάσεις και η οικονομική ιδεολογία του Δ.Ν.Τ. τα τελευταία χρόνια έχουν εκτεθεί στην διαπλανητική απαξίωσή τους από τη διεθνή κοινή γνώμη. Αφορούν πρωτόγνωρες οικονομικές δομές, που στοχεύουν την οικονομική και πολιτιστική αποδόμηση και απαξίωση στις κοινωνίες των πολιτών, που στοχοποιούν κυρίως τη ``μεσαία`` οικονομική τάξη σε επίπεδο κατάλυσης των αστικών της δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και εργασίας, ενώ δημιουργούν αναταράξεις στις πολιτικές εξουσίες των χωρών που παρεμβαίνουν. Επιγραμματική αναφορά στις πρόσφατες εμπειρίες, που έχουμε από τις παρεμβάσεις του Δ.Ν.Τ. που αφορούν: στη Βρετανία (1976), στη Βραζιλία (1998 και 2002), στο Μεξικό (1995), στην Ασία (Ασιατική κρίση 1997 και 1998), στην Αργεντινή (1999 και 2001), στο Πακιστάν (2008), στη Λευκορωσία (2008), στην Ουγγαρία (2008), στην Ισλανδία (2008), στη Λετονία (2008), στη Σερβία (2009), στη Ρουμανία (2009) στην Τουρκία (κατ΄ επανάληψη) και στη Ρωσία (κατ΄ επανάληψη), χώρες που εξ αιτίας των παρεμβάσεων αυτών είχαν συνέπειες δημιουργίας κοινωνικών κρίσεων, αλλά και απόλυτης φτώχειας ακόμη, που έφθασε σε αναίρεση του οικονομικού και κατά συνέπεια πολιτισμικού επιπέδου κατά 50% της κοινωνίας των πολιτών (βλ. π.χ. Μεξικό).
Οι θέσεις της Κυβέρνησης και οι θέσεις του ΔΝΤ
Στην παρούσα όμως συγκυρία θα πρέπει να γίνει αναφορά σε ότι «διαρρέει». Σύμφωνα με εκτιμήσεις η κυβέρνηση είναι έτοιμη να αποδεχθεί έναντι της αξιολόγησης μέτρα 3% στο ΑΕΠ έως το έτος 2018, δηλ. μέτρα, που αντικρίζουν στα 5,4 δις ευρώ. Η διαδικασία αυτή προσδιορίζεται με το λεγόμενο «1+1+1», το οποίο μεταφράζεται ως εξής: το 1% αφορά στο ΑΕΠ από την ασφαλιστική μεταρρύθμιση, 1% αφορά στο ΑΕΠ από την άμεση φορολογία και 1% αφορά στο ΑΕΠ από την έμμεση φορολογία.
Είναι προφανές ότι το Δ.Ν.Τ. έχει τη βεβαία άποψη ότι μέτρα ύψους 5,4 δις ευρώ δεν είναι δυνατόν να επιτύχουν πρωτογενές πλεόνασμα 3.5% στο ΑΕΠ μέχρι το έτος 2018 χωρίς επώδυνα μέτρα. Δεν δέχεται ως εκ τούτου εναλλακτικές προτάσεις επίτευξης του στόχου αυτού και ως εκ τούτου το Δ.Ν.Τ. εμμένει στην άποψη, ότι η επίτευξη του στόχου αυτού επιβάλει μέτρα ύψους περίπου 9 δις ευρώ, που αντικρύζουν στο 4,5% του Α.Ε.Π.. Το ποσό αυτό πρόδηλο είναι, ότι δεν μπορεί να εξασφαλισθεί παρά μόνο απασφαλίζοντας κοινωνικές εκρήξεις και καταλύοντας την κοινωνική συνοχή, αναιρώντας τις εγγυήσεις των Συνταγματικών επιταγών και αποδίδοντας απολυταρχικές, υποτελείς σε ξένα προς τα συμφέροντα της Χώρας πολιτικές εξουσίες, που κινούνται, αυτοπροσδιορίζονται και στοχεύουν σε πλαίσια πέραν κάθε δημοκρατικής μορφής προστασίας της Κοινωνίας των Πολιτών τους.
Η ομολογία του κ.Thomsen
Ήδη ο P. Thomsen μέσω του blog που διατηρεί, έχει διατυπώσει τα εξής: «Το ΔΝΤ δεν θέλει να εφαρμόσει η Ελλάδα μια δρακόντεια δημοσιονομική προσαρμογή σε μια οικονομία, που ήδη βρίσκεται σε σοβαρή ύφεση». Η άποψη αυτή αφορά δημόσια παραδοχή για οικονομική κατάσταση « σε σοβαρή ύφεση»! Ευθέως συνάγεται, ότι ο κ. Ρ. Τhomsen ομολογεί, ότι η διαχρονική ``προσαρμογή``, που επιβλήθηκε στη Χώρα μέχρι σήμερα με την εμπλοκή του Δ.Ν.Τ. (ασφαλώς και του ίδιου), μόνο ύφεση επέφερε στην ελληνική οικονομία. Προσθέτως η αποκάλυψη ανάδυσης έκνομων και ασύμμετρων ``οικονομικών τακτικών`` του Ταμείου, εκτός Καταστατικού του πλαισίου, που στοχοποίησαν τη Χώρα, μας δίνει το δικαίωμα να σκεφτούμε, ότι μέρος τους προφανώς αποτελεί η αυθεντική αποκάλυψη της συνομιλίας του Ρ.Thomsen και της D. Velculescu, που αφορά πολιτική επιλογή ώστε να εξωθήσει την Ελλάδα με την απειλή «πιστωτικού γεγονότος»(!) να υποκύψει στις σκοτεινές οικονομικές πολιτικές του Δ.Ν.Τ. Και ενώ εμφανώς απεύχεται «δρακόντεια» μέτρα, υπόγεια απεργάζεται συνθήκες επίτευξής τους!...
Επισημαίνεται επίσης, ότι η διαπραγμάτευση είναι πολυσύνθετη καθόσον υφίσταται ευθεία διάσταση (και όχι απλώς διαφωνία) ανάμεσα στις επιλογές του Δ.Ν.Τ. και των ευρωπαϊκών Θεσμών, καθώς και του E.S.M., που αφορά παράπλευρο Οργανισμό, που ίδρυσε η Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να καλύψει το κενό της Συνθήκης της Λισαβόνας για τη διάσωση κρατών-μελών που έχουν ενταχθεί στο ευρωσύστημα και συναποτελούν την ευρωζώνη.
Οι παραλείψεις των δανειστών!...
Eπισημαίνονται έτσι τόσο σε επίπεδο παγκόσμιας αναδιάταξης κι επιδίωξης οικονομικών στόχων, όσο και σε ατομικό λειτουργικό επίπεδο προσώπων, που την εκφράζουν και την εξυπηρετούν, ότι η παγκόσμια οικονομική εξουσία ``εκφεύγει`` από διατυπωμένες νομικές εκφράσεις κι αυτοπεριορισμούς, από την επιβολή ισότητας τήρησης των διεθνών συνθηκών κι επιβάλλεται με κανόνες παγκόσμιας νομικής ``αταξίας`` . Ως προς τους δανειστές της Ελλάδας θα πρέπει να επισημειωθούν και τα εξής: Από το Δεκέμβριο του έτους 2015 θα έπρεπε να έχει εκταμιευθεί η δόση των 5,7 δις ευρώ, το πρώτο τρίμηνο του έτους 2016 θα έπρεπε να έχουν καταβληθεί στην Χώρα 5,6 δις ευρώ, ενώ το δεύτερο τρίμηνο (που ήδη διανύουμε) θα έπρεπε να έχουν καταβληθεί 4,5 δις ευρώ. Αντιθέτως δεν έχει καταβληθεί ούτε ένα (1) ευρώ!... Ως εκ τούτου συνάγεται, ότι οι δανειστές αθετούν απροσχημάτιστα τις συμβατικές υποχρεώσεις τους προς την Ελλάδα, οδηγούν την κοινωνία των πολιτών της σε αδιέξοδο των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών της δικαιωμάτων και τη Χώρα στην πλήρη αναίρεση της δημοκρατικής, πολιτιστικής και οικονομικής της λειτουργίας .
Τούτων δοθέντων
Η Ελλάδα οφείλει να υπηρετήσει Αρχές και Αξίες, όπως αυτές ιδρύονται από υπερκείμενους κανόνες, όχι μόνο του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, αλλά και του Ευρωπαϊκού Ενωσιακού Δικαίου, οφείλει όμως να αντιδράσει σε σκοτεινούς μηχανισμούς, που υποσκάπτουν άνομα και υπόγεια την οικονομική της ανάταξη και συνακόλουθα την ιστορική της επιβολή και διάσταση. Ως εκ τούτου υποστηρίζω και ατομικά και από τη θέση μου του συμμετέχοντος στην Επιτροπή Αλήθειας του Δημοσίου Χρέους, που συνεχίζει τις εργασίες της σε άλλο νομικό επίπεδο, ότι η Ελλάδα δικαιούται να καταγγείλει τη σώρευση του επαχθούς και μη βιώσιμου χρέους της και δικαιούται να διεκδικήσει την διαγραφή του μετά από λογιστικό έλεγχο.
Υποσημείωση:
(1) Βλ. Π.Μηλιαράκης, Μακροσύστημα και Ευρωσύστημα, (2009), Εκδόσεις Λιβάνη, σελ. 118.
Βλ. ενδεικτικώς J.Perkins, Confessions of an Economic Hit Man, (2006) Ebury Press (Great Britain).
---------------------------------------------
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Χώρας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC - EU).
