Οι επιβαλόμενοι χειρισμοί της ελληνικής διπλωματίας. Του Πέτρου Μηλιαράκη
Με βάση τις μέχρι τώρα εμπειρίες που αφορούν στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και στους εν γένει χειρισμούς της ελληνικής διπλωματίας, ειδικότερα από την μεταπολιτευτική περίοδο του 1974 και μετά, χρήσιμο είναι να επισημειωθούν τα παρακάτω, τα οποία συνδέονται αρρήκτως με την ευρωπαΐκή ένωσιακή έννομη τάξη.
Και τούτο διότι όταν διεκδικούμε από την ΕΕ συγκεκριμένες πολιτικές, πρέπει να προβάλουμε τα «ζητήματα» όπως αυτά δεσμεύουν τους εταίρους, επικαλούμενοι το πρωτογενές ενωσιακό δίκαιο.
Ως εκτούτου χρήσιμα είναι τα εξής:
Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ
Το πρόβλημα είναι ότι ουδέποτε η ελληνική διπλωματία έθεσε «ζήτημα» με βάση το άρθρο 29 ΣΕΕ παρά που οι εταίροι μας ΘΑ ΕΧΑΝΑΝ ΕΤΣΙ ΤΟ «ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ», λόγω της ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΗΣ εφαρμογής του άρθρου 215 ΣΛΕΕ,όπου οι κυρώσεις θα μπορούσαν να επιβληθούν χωρίς ομοφωνία!
Αλλά για όλα αυτά χρειάζονται χειρισμοί υψηλής διπλωματίας που μάλλον είναι ζητούμενο στη χώρα μας. Το Υπουργείο δε των εξωτερικών της ελληνικής Δημοκρατίας (ΥΠΕΞ), θα έπρεπε να έχει ενημερώσει την κοινή γνώμη εάν και κατά πόσον έγινε ποτέ αναφορά στις διατάξεις των άρθρων 29 ΣΕΕ και 215 ΣΛΕΕ.
Το άρθρο δε 215 ΣΛΕΕ θεσπίζει κανόνα βάσει του οποίου:
Όταν απόφαση που εκδίδεται σύμφωνα με το κεφάλαιο 2 του τίτλου V της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, προβλέπει τη διακοπή ή τη μείωση, εν όλω ή εν μέρει, των οικονομικών και χρηματοοικονομικών σχέσεων με μία ή περισσότερες τρίτες χώρες, το Συμβούλιο, αποφασίζοντας με ειδική πλειοψηφία μετά από κοινή πρόταση του ύπατου εκπροσώπου της Ένωσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας, και της Επιτροπής, θεσπίζει τα αναγκαία μέτρα. Ενημερώνει δε σχετικά και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Έτσι, σε επίπεδο κορυφής η ελληνική διπλωματία παγίως αποφεύγει να επικαλείται τις ειδικότερες διατάξεις που αφορούν στην «Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας», που κατά τα λοιπά αποτελούν «αναπόσπαστο στοιχείο» των ενωσιακών πολιτικών...
ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΙΤΑΜΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
1) Ειδικότερα και με δεδομένο ότι από την πλευρά της Άγκυρας λαμβάνουν χώρα ιταμές προκλήσεις που απειλούν με τρόπο άμεσο όχι μόνο την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και της Μεσογείου εν γένει, με κύρια αναφορά στην εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, η ελληνική διπλωματία αποφεύγει να προσφεύγει στην παράγραφο 7 του άρθρου 42 ΣΕΕ, σύμφωνα με την οποία:
«Σε περίπτωση κατά την οποία κράτος-μέλος δεχθεί ένοπλη επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών».
Η διάταξη αυτή αφορά πράγματι Συμπολιτεία και όχι χαλαρή Συνομοσπονδία… όπως καταντά την ΕΕ η «ελίτ των Βρυξελλών-Βερολίνου» με την ανοχή δυστυχώς των Παρισίων...
Η διάταξη δε αυτή ακόμη και ως ρητή δήλωση είναι η μόνη δήλωση που θα υπολόγιζε σοβαρά η Τουρκία.
Αντί, λοιπόν, οι ηγέτες της ΕΕ να διατυπώσουν ευθεία αλληλεγγύη σε Ελλάδα και Κύπρο αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους σύμφωνα με τις πρόνοιες της παραγράφου 7 του άρθρου 42 ΣΕΕ, περί άλλα τυρβάζουν.
2) Ωστόσο, άξιο επισημείωσης είναι ότι, από πλευράς Ελλάδας, πέραν των «προπαρασκευστικών διαδικασιών» για δηλώσεις ή αποφάσεις «περί κυρώσεων», θα έπρεπε ήδη να έχει τεθεί υπ’ όψιν ως αντικείμενο ατζέντας η προαναφερόμενη διάταξη της παραγράφου 7 του άρθρου 42 ΣΕΕ. Και τούτο διότι:
2α) Πράγματι η Ελλάδα αντιμετωπίζει ιταμή πρόκληση, και πράγματι οι ένοπλες δυνάμεις της Ελλάδας έχουν έρθει σε οιονεί πολεμική αντιπαράθεση με τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις!
2β) Οι εταίροι και σύμμαχοι, πολύ καλά γνωρίζουν ότι η Τουρκία αποτελεί άμεσο κίνδυνο αποσταθεροποίησης στην περιοχή!
3) Άξιο, όμως, επισημείωσης είναι ότι και η Ελλάδα δεν έθεσε το ζήτημα αλληλεγγύης, που να απορρέει ευθέως από το πρωτογενές ενωσιακό δίκαιο, ούτε και ζήτημα αρνησικυρίας (veto) σε ένα κοινό ανακοινωθέν το οποίο «θα είναι» ή πράγματι «είναι» προδήλως κατώτερο των προσδοκιών της!
Με τούτα τα δεδομένα θα πρέπει να αποφασιστεί από την Ελλάδα «πώς» θα προβάλλει και θα διεκδικεί τα δικαιώματά της καθώς και «εάν» η Ευρώπη θα βαδίσει σε μία πράγματι Συμπολιτεία ή «εάν» θα παραμείνει η Ευρώπη των ψευδαισθήσεων!
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU). Είναι μέλος του ΜέΡΑ 25 και του DiEM 25.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
- Μισέλ: Θετική ατζέντα σε Τουρκία μόνο αν σταματήσει μονομερείς ενέργειες προς ΕΕ και κράτη-μέλη
